Prolog.

1826 rok

Tłum zebrał się na głównym placu Landarku. Każdy mieszkaniec wyszedł tego chłodnego wieczoru na zewnątrz, szczelnie opatulając się płaszczem czy paltem, lub w pośpiechu zarzucając koc na ramiona. Dzieci biegały wesoło, a w ciemności dało się słyszeć ich śmiech i zabawne piski – korzystały z możliwości figlowania mimo tak później pory. 

Na atramentowym niebie wisiał duży, biały księżyc, oświetlając miasto stworzone z szarego kamienia. Burzowe chmury, które zbierały się po południu nad małymi domkami, nagle gdzieś zniknęły, odkrywając liczne gwiazdy mrugające do mieszkańców, jakby one również brały udział w zabawie.

Dorośli, po wypiciu kilku kieliszków czerwonego, drogiego wina podarowanego przez króla oraz kilku kufli piwa lejącego się z drewnianych beczek, tańczyli w rytm muzyki ulicznych grajków. Nawet zwierzęta jakby odczuwały radość, która panowała w mieście: psy biegały wraz z dziećmi, merdając ogonami, koty ocierały się o nogi ludzi stojących wciąż o własnych siłach.  

Huk przerwał biesiadę. Królewscy komicy odpalili fajerwerki, a te opadały kolorowymi iskrami raz za razem, przez długie minuty, zmieniając barwy ze szmaragdowej w żółtą, błękitną i czerwoną.

Gdy sztuczne ognie umilkły, w mieście zrobiło się cicho. Zabawę przerwano, a przechodnie rozstąpili się na boki, tworząc na placu ogromne koło. Przepychali się łokciami do przodu, żeby widzieć ceremonię, na którą czekali od kilku tygodni. 

Kamienne podłoże przesłoniła ciemna mgła. Z każdą sekundą gęstniała, wślizgując się między nogi widzów i rozprzestrzeniając się dalej. Lecz ludzie nie bali się. Z ciekawością obserwowali tajemnicze pojawienie się maga Landarku w obłoku. Rzadko wyłaniał się ze swojej wieży, a jeszcze rzadziej z królewskiej części miasta. Białe szaty łopotały delikatnie na wietrze wokół stóp czarownika. Szeroki kaptur przysłaniał włosy oraz twarz. Mężczyzna (tak przynajmniej zakładali mieszkańcy), ukląkł. Rozłożył przed sobą kilka kartek, ale te leżały posłusznie, nieporuszone przez wiatr. 

Nagle wysoki śpiew rozdarł ciszę. Docierał do osób na samym końcu tłumu, a nawet dalej. Słyszały go nocne ptaki szybujące w górze, myszy ukryte w swoich norach, a także jelenie i dziki kryjące się w odległych lasach, daleko poza miastem. 

Dreszcze przechodziły każdego człowieka, który poczuł taką magię, taką siłę i energię tak blisko siebie. Gdy do maga Landraku dołączyli czarownicy innych wysp umieszczonych na oceanie atlantyckim, ludzie nie mogli wyjść z podziwu. Miejsca te oddzielały setki kilometrów, a jednak głosy dało się słyszeć wyraźnie. Mocno. Głośno. 

Niebo zaczęło przysłaniać mleczna bariera. Wznosiła się powoli ze wszystkich stron, otaczając archipelag sąsiednich wysp. Przesłaniała gwiazdy, niebo, a w końcu także i księżyc. Nie dało się wytrzymać napięcia. Ściany zlały się w jedną na sklepieniu. Nastąpił oślepiający błysk, później wybuch. Rodzice osłaniali oczy i uszy swoim dzieciom. 

Ciemność. Kurtyna opadła. Niby nic się nie zmieniło. Te same gwiazdy, granatowe niebo i chłodny wiatr. Jedak każdy wiedział, że zostali oddzieleni od kontynentów – już żaden statek nie przedostanie się w ich okolice. Będą mogli żyć  tak, jak chcieli. Ale coś się nie zgadzało. Szum stawał się coraz głośniejszy, a ludzie pokazywali palcami w górę. 

Pośrodku nieba spokojnie, nieprzerwanie od zawsze, wisiał księżyc. Lecz już nie perłowo-biały. Stał się liliowy.